Θάνατος... Μια λέξη που περιβάλλεται με αρνητική ενέργεια. Άγχος για το ερχομό του, φόβος για την στιγμή της «αποχώρησης» της ψυχής από το σώμα. Η λογική εναντιώνεται, όμως ο θάνατος καλεί την ψυχή που μοιάζει για λίγο αναποφάσιστη και εγκλωβισμένη ανάμεσα στις δύο επιλογές της.
Ψυχή… Μια ψυχή που καθρεφτίζεται μέσα στις κινήσεις του σώματος, στις εκφράσεις του προσώπου, στο βλέμμα… Μια ψυχή που ζει από την αρχή μέχρι το τέλος μέσα στον ίδιο πάντα οίκο, μέσα στο ίδιο πάντα σώμα… Που πρέπει να προετοιμαστεί για την εγκατάλειψη του σώματος, που εξακολουθεί να νιώθει θλίψη και μετά την αποχώρησή της από το υλικό σώμα, προσπαθώντας να καταννοήσει τη νέα, πρωτόγνωρη, άυλη υπόστασή της. Μια ψυχή, που πριν βγει στο «φως», μοιάζει να θέλει να «αποχαιρετήσει» την παγωμένη, υλική της ύπαρξη. Μια ύπαρξη που κείτεται πλέον σαν ένα γεμάτο από την απουσία σπίτι.
Πώς είναι να πεθαίνεις; Ένα ερώτημα που για να μην μου γίνει εμμονή, μπήκα στην διαδικασία να το ωραιοποιήσω. Γι’αυτό τον λόγο, μετέτρεψα τον θάνατο σε κάτι πιο ονειρικό. Κάνω λοιπόν χρήση πιο πολύ του λευκού χρώματος και του φωτός. Λευκό ένδυμα και φως που εισχωρεί μέσα από παράθυρα και χαραμάδες. Ένα φως που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη… μήπως έτσι τελικά καταφέρω να ξορκίσω το φόβο μου…
