Λήθη ( 2012 )

    Ο άνθρωπος του σήμερα δίνει μεγαλύτερη αξία στο «φαίνεσθαι» και ξεχνάει την άυλη ουσία του, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «ψυχή». Καλλιεργεί την εξωτερική του εμφάνιση και παραμελεί τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό συμβαίνει κυρίως, γιατί ακολουθεί τις υποδείξεις μιας κοινωνίας που αρέσκεται να δέχεται στους «κόλπους» της μόνο άτομα με εξωτερική «ομορφιά», μια ομορφιά που γίνεται αντιληπτή μέσα από  συγκεκριμένους όρους τους οποίους θέτει η ίδια η κοινωνία.  Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ορισμός του «ωραίου» να μετατρέπεται, λανθασμένα, από μια έννοια καθαρά υποκειμενική σε μια έννοια αντικειμενική.

    Η σημερινή κοινωνία λοιπόν, εξυπηρετώντας την βιομηχανία του θεάματος, είναι χτισμένη πάνω σε σαθρά θεμέλια και καλλιεργεί ψυχικά ανάπηρους ανθρώπους, εγκλωβισμένους μέσα σε ένα τρόπο ζωής που η ίδια, εν αγνοία τους κάποιες φορές, τους έχει επιβάλλει. Αυτός ο τρόπος ζωής, μετατρέπει το άτομο από σκεπτόμενο σε άβουλο ον, που σχεδόν υπνωτισμένο, γίνεται δέσμιο της ίδιας του της ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που αρνείται την μοναδικότητά της, δίνει αξία μόνο στην υλική υπόστασή της και «κρύβεται» κάτω από φανταχτερά ενδύματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να παραπαίει το άτομο σε μια κατάσταση λήθης, δηλαδή να αγνοεί τα μηνύματα εγκατάλειψης που στέλνει η άυλη υπόστασή του. Το είδωλο του έτσι, καθρεφτίζεται άλλοτε αποκρουστικό, φανερώνοντας έναν εσωτερικό θυμό, και άλλοτε έχοντας ένα ανέκφραστο σχεδόν παγωμένο βλέμμα.

    Κάνω χρήση λοιπόν του κόκκινου και του μαύρου ενδύματος, το οποίο «αγκαλιάζει» την υλική υπόσταση. Μαύρο χρώμα που συμβολίζει τον μεταφορικό θάνατο, από την στιγμή που σηματοδοτείται η λήξη της επικοινωνίας μας με την ψυχή, και κόκκινο χρώμα που συμβολίζει την λαγνεία και το πάθος, αισθήματα που ικανοποιούν μονάχα τις υλικές και όχι τις πνευματικές μας ανάγκες.