Containment - Liberation ( 2012 )

Λήθη ( 2012 )

    Ο άνθρωπος του σήμερα δίνει μεγαλύτερη αξία στο «φαίνεσθαι» και ξεχνάει την άυλη ουσία του, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «ψυχή». Καλλιεργεί την εξωτερική του εμφάνιση και παραμελεί τον εσωτερικό του κόσμο. Αυτό συμβαίνει κυρίως, γιατί ακολουθεί τις υποδείξεις μιας κοινωνίας που αρέσκεται να δέχεται στους «κόλπους» της μόνο άτομα με εξωτερική «ομορφιά», μια ομορφιά που γίνεται αντιληπτή μέσα από  συγκεκριμένους όρους τους οποίους θέτει η ίδια η κοινωνία.  Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ορισμός του «ωραίου» να μετατρέπεται, λανθασμένα, από μια έννοια καθαρά υποκειμενική σε μια έννοια αντικειμενική.

    Η σημερινή κοινωνία λοιπόν, εξυπηρετώντας την βιομηχανία του θεάματος, είναι χτισμένη πάνω σε σαθρά θεμέλια και καλλιεργεί ψυχικά ανάπηρους ανθρώπους, εγκλωβισμένους μέσα σε ένα τρόπο ζωής που η ίδια, εν αγνοία τους κάποιες φορές, τους έχει επιβάλλει. Αυτός ο τρόπος ζωής, μετατρέπει το άτομο από σκεπτόμενο σε άβουλο ον, που σχεδόν υπνωτισμένο, γίνεται δέσμιο της ίδιας του της ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που αρνείται την μοναδικότητά της, δίνει αξία μόνο στην υλική υπόστασή της και «κρύβεται» κάτω από φανταχτερά ενδύματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να παραπαίει το άτομο σε μια κατάσταση λήθης, δηλαδή να αγνοεί τα μηνύματα εγκατάλειψης που στέλνει η άυλη υπόστασή του. Το είδωλο του έτσι, καθρεφτίζεται άλλοτε αποκρουστικό, φανερώνοντας έναν εσωτερικό θυμό, και άλλοτε έχοντας ένα ανέκφραστο σχεδόν παγωμένο βλέμμα.

    Κάνω χρήση λοιπόν του κόκκινου και του μαύρου ενδύματος, το οποίο «αγκαλιάζει» την υλική υπόσταση. Μαύρο χρώμα που συμβολίζει τον μεταφορικό θάνατο, από την στιγμή που σηματοδοτείται η λήξη της επικοινωνίας μας με την ψυχή, και κόκκινο χρώμα που συμβολίζει την λαγνεία και το πάθος, αισθήματα που ικανοποιούν μονάχα τις υλικές και όχι τις πνευματικές μας ανάγκες.

La muerte ( 2010 - 2011 )

    Θάνατος... Μια λέξη που περιβάλλεται με αρνητική ενέργεια. Άγχος για το ερχομό του, φόβος για την στιγμή της «αποχώρησης» της ψυχής από το σώμα. Η λογική εναντιώνεται, όμως ο θάνατος καλεί την ψυχή που μοιάζει για λίγο αναποφάσιστη και εγκλωβισμένη ανάμεσα στις δύο επιλογές της.

    Ψυχή… Μια ψυχή που καθρεφτίζεται μέσα στις κινήσεις του σώματος, στις εκφράσεις του προσώπου, στο βλέμμα… Μια ψυχή που ζει από την αρχή μέχρι το τέλος μέσα στον ίδιο πάντα οίκο, μέσα στο ίδιο πάντα σώμα… Που πρέπει να προετοιμαστεί για την εγκατάλειψη του σώματος, που εξακολουθεί να νιώθει θλίψη και μετά την αποχώρησή της από το υλικό σώμα, προσπαθώντας να καταννοήσει τη νέα, πρωτόγνωρη, άυλη  υπόστασή της. Μια ψυχή, που πριν βγει στο «φως», μοιάζει να θέλει να «αποχαιρετήσει» την παγωμένη, υλική της ύπαρξη. Μια ύπαρξη που κείτεται πλέον σαν ένα γεμάτο από την απουσία σπίτι.

    Πώς είναι να πεθαίνεις; Ένα ερώτημα που για να μην μου γίνει εμμονή, μπήκα στην διαδικασία να το ωραιοποιήσω. Γι’αυτό τον λόγο, μετέτρεψα τον θάνατο σε κάτι πιο ονειρικό. Κάνω λοιπόν χρήση πιο πολύ του λευκού χρώματος και του φωτός. Λευκό ένδυμα και φως που εισχωρεί μέσα από παράθυρα και χαραμάδες. Ένα φως που αποπνέει ηρεμία και γαλήνη… μήπως έτσι τελικά καταφέρω να ξορκίσω το φόβο μου…

Δίπτυχα

    Η συγκεκριμένη ενότητα αποτελείται από μια ομάδα φωτογραφιών που συνθέτει μια πρόταση σε διαρκή αναζήτηση, η οποία μου δημιούργησε την επιθυμία να ενώσω νέες με παλιές εικαστικές φωτογραφίες, υπό το πρίσμα μιας εικαστικής και εννοιολογικής φόρμας, συνδυάζοντας μέσα από την προσωπική μου ματιά, εικόνες από το περιβάλλον .

Untitled, 2010

Athens - Greece, 2010 - 2011

 

Athens - Greece, 2011

 

Breath, 2009 - 2011

 

Βυθός, 2009 - 2010